Boşanma aile birliğinin bozulmasıdır. Evlilik sözleşmesinin bitmesi anlık bir durum değildir. Belli bir sürecin son noktasıdır. İstenilmediği halde yaşanan acı bir gerçektir.
Boşanmada en büyük bedeli çocuk öder. Öfkenin ve düşmanca tutumların çokça yaşanması çocukta sevilmediği duygusunu uyandırır. Çoğu zamanda boşanmadan çocuklar kendilerini sorumlu tutarlar ve suçluluk duygusu geliştirirler.
Boşanmanın sebebi ve şekline göre çözümler değişir. İhanet ve sadakatsizlik söz konusu ise fırtına şiddetli yaşanır. Boşanma kaçınılmazsa kademeli geçişlerde fayda vardır. Çiftler, boşanmaya kesin karar vermeden önce şu soruları kendilerine sormalıdırlar:
Evliliği kurtarmak için elimden gelen her şeyi yaptım mı?
Mutsuzluğunun sebebinin evliliğim olduğuna emin miyim?
Boşanma sonrası çıkacak yeni sorunlarla baş edebilir miyim?
Çocuk yalnız birimize ait değil. Bunu kabulleniyor muyuz?
Çocuklar boşanmanın kendisinden çok oluş biçiminden ve süreçte yaşananlardan etkilenirler. Çocuklar anne babayı beraber tanımışlardır ve onları birlikte isterler. Bu duyguya saygı beslemek gerekir. Çocukların bu durumdan sarsılmalarını en asgarî düzeye çekmek için çocuktan boşanmanın olmayacağını anlatmak ve çocuğu ayrılığa alıştırmak gerekir.
Kadınlar annelik duygularının ağırlığı sebebi ile çocukların mağduriyetinden daha fazla etkilenirler. Boşanmadan ikinci derece de zarar görecek olan onlardır. Bu nedenle boşanmada duygularla değil mantıkla hareket etmek, mümkünse el sıkışarak ayrılmanın yollarını bulmak daha doğru olur.
Kadını etkileyen diğer konu da toplumun kendisine bakışıdır. Boşanmış kadın imajı, taşınması zor bir yüktür. Onuruyla yaşayabilmek emeği ile geçinebilmek ve değer yargılarını savunabilmek için güçlü olması gerekir. Ancak kadına değer vermeyen, kendini yetersiz hissettiren ve sadakatten nasibi almamış bir erkekle yaşamanın da ne kadar onur verdiği tartışılır. Netice de boşanma ne getirip ne götüreceğinin iyi hesaplanması gereken ciddi bir karardır.
Okunma : 4300
